 Flecista, dyrygent oper i orkiestr symfonicznych, pedagog,
ur. 13 V 1822 r. w Brescii w północnych Włoszech — zm. 10 IV 1893 r. w Warszawie.
Studia muzyczne odbywał pod kierunkiem Franciszka Basilego w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Mediolanie. Mając zaledwie siedemnaście lat, objął stanowisko dyrygenta opery w Mantui, następnie zaś zajmował analogiczne stanowisko w teatrach operowych w Cagliari, Ajaccio, Genui, Mediolanie, Wenecji i Turynie. W 1840 r. udał się do Berlina i tu przez trzy lata stał na czele włoskiej trupy operowej w Teatrze Królewskim. Na zaproszenie Gaspara Spontiniego akompaniował solistom na urządzanych przez Jakuba Meyerbeera koncertach dworskich. W 1843 r. przybył z trupą operową Evasia Rocca do Warszawy i dyrygował szeregiem jej występów w Teatrze Wielkim. Wkrótce zaangażowany został na stanowisko dyrygenta chórów opery w tym teatrze. Gdy w 1844 r. ówczesny dyrygent oper Henryk Karol Litolff, postanowił ustąpić z zajmowanego stanowiska, skłonił Quattriniego do objęcia po nim następstwa. Odtąd był on wraz z Tomaszem Nideckim, a po jego śmierci, nie licząc krótkotrwałej współpracy z Ignacym Feliksem Dobrzyńskim, aż do objęcia stanowiska przez Stanisława Moniuszkę, sam głównym dyrygentem, a przez długi czas także dyrektorem opery w Teatrze Wielkim w Warszawie.
W ciągu półwiekowej niemal działalności na tym stanowisku zaznajomił publiczność warszawską z dawną i współczesną włoską muzyką operową, zwłaszcza zaś z większością dzieł Verdiego, w tym z „Aidą” i "Don Carlosem” na czele, a także z najwybitniejszymi pozycjami twórczości operowej innych narodów. Wśród przygotowanych przezeń przeszło stu polskich premier były m.in.: „Carmen” Bizeta, „Faust”, „Romeo i Julia” Gounoda, „Hugenoci”, „Robert Diabeł”, ”Afrykanka”, „Prorok” Meyerbeera, „Żydówka” Halévy'ego, "Gioconda” Ponchiellego, „Mignon” Thomasa. W 1846 r. wystawił „Loterię”
Moniuszki, jego też zasługą było wystawienie w 1858 r. po raz pierwszy w Warszawie „Halki” Moniuszki, której premierą dyrygował 1 stycznia tegoż roku. Przygotował ponadto i wystawił dwie opery Münchheimera „Siradiolę” i „Ottona Łucznika” (1864).
W 1865 r., gdy wskutek represji władz carskich na cały sezon zamknięto operę, wraz z Leopoldom Matuszyńskim wystawił siłami operowymi z wielkim powodzeniem cykl operetek Offenbacha. Lecz jako dyrygent nie ograniczał się wyłącznie do występów w operze. Organizował także koncerty symfoniczne na cele dobroczynne i występował na nich jako dyrygent, zwłaszcza przez szereg lat corocznie w Salach Redutowych na rzecz studentów Uniwersytetu Warszawskiego. Równocześnie z działalnością dyrygenta i dyrektora niemal już od pierwszych dni swego pobytu w Polsce rozwijał intensywną działalność pedagogiczną w założonej przez siebie Szkole Operowej przy Teatrze Wielkim, stanowiącej przez szereg lat
źródło sił wokalnych dla opery warszawskiej. O świetnych rezultatach jego pracy świadczyły przez przeszło dwadzieścia lat powtarzane corocznie popisy publiczne, na których występowali tacy spośród osiemdziesięciu przeszło jego uczniów,
jak Bronisława Dowiakowska, Władysław Miller, Daniel Filleborn, Franciszek
Cieślewski, Józef Chodakowski i inni. W 1891 r. wskutek złego stanu zdrowia porzucił pracę w operze, pełniąc jedynie obowiązki dyrektora muzyki w kościele
Pijarów. Ostatnie dwa lata życia przeżył w biedzie. „Jeden ze zbawców opery, umarł w niedostatku, bo składek emerytalnych nie płacił sądząc, że Warszawa będzie dlań tylko chwilowym etapem” (Paweł Owerłło).
Na podstawie: „Dyrygenci polscy i obcy w Polsce działający w XIX i XX w.”, Leon Tadeusz Błaszczyk, PWM, 1964
Fot. Muzeum Teatralne ©
|
 |
|
