Yistambilakue: Laments of the Great Circassian Exile

Ди гум къыщ|итхъыурэ хэкум док|ыжи!

Пщэдджыжь маф|эгури къытк|эщ|олъадэ,
Дызэхолъадэри, ди щхьэр догъей.
Ди жылэ гъуэгури уи нашэкъашэщ!
Лъы нэпс щ|эдыгъак|ыурэ хэкум дырашыр,
Ди гум къыщ|итхъыурэ хэкум док|ыжи!

Консулым щ|эсыри пащ|э бзииплъкъэ,
Сабийм дахэплъэмэ, ди гур мэк|уэди.
Балъкъэр Зул дахэми пшынэр къегъаджэ,
Благъэр къыдэджэмэ, дамыгъуэтыжи,
Ди гум къыщ|итхъыурэ хэкум док|ыжи!

Ди пы|э дахэхэр нат|эпэм тескъа,
Шыу дызэтесхэри дэ къыдогъанэ.
Ди адэжь ди анэжьхэри, уа, дэ къыттогъэ!
Хьэдагъэ тщ|ыуэрэ хэкум дыраши,
Ди гум къыщ|итхъыурэ хэкум док|ыжи!

Мы Хы Ф|ыц|эжьыми кхъухьхэр щызок|уэ,
Дызэщ|эгъуэгыурэ кхъухьым ды|уашэ.
Дэ дызэрашэри итальян кхъухькъэ,
Дызыдашэ хэкури ар фэ фымыщ|экъэ,
Ди гум къыщ|итхъыурэ хэкум док|ыжи!
 

We leave the fatherland with broken hearts!

We run into the morning train,
We rush in, bewailing our bleak destiny.
Oh, how the road out of our hamlet twists and turns!
We shed tears of blood as we are forced away from our homeland,
With heavy hearts we bid farewell to our country!

The officer in the Consulate is red-moustachioed,
Our hearts sink as we scrutinize our children’s dark fate.
The beautiful Zul Balhqer is sounding the pshina (Adyghe accordion)
We call our kith and kin, but, alack, they are nowhere to be found,
We leave our fatherland against our will!

Our beautiful caps lie on the edge of our foreheads,
The steeds we ride, alas, we shall also have to leave behind.
Woe, our forefathers and foremothers are weeping over us!
Wailing and mourning we are exiled from our motherland,
We utter our farewells to the fatherland with bleeding hearts!

The crafts are sailing across the Black Sea,
Sobbing and lamenting they herd us to the moored vessels.
Our lot is verily to be in the Italian ship,
You cannot divine the country they are exiling us to,
We depart from our homeland with broken hearts!

Ayrılıyoruz vatanımızdan yüreğimiz paramparça

Sabah treni biterken ansızın dibimizde,
Toplandık bir araya , ağıtlar yakıyoruz halimize.
Köyümüzün yolu büklüm büklüm uzanır gider,
Bizse çıkartılıyoruz vatanımızdan gözyaşları içinde.
Ayrılıyoruz vatanımızdan yüreğimiz paramparça...

Konsoloslukta oturan kızıl burma bıyıklı zalim,
Kahroluruz kara talihli çocuklarımıza bakınca.
Güzel Zul Balkar inletirken pşınesini,
Akrabalar seslenir ama bulamazlar bizi.
Ayrılıyoruz vatanımızdan yüreğimiz sızlayarak...

Başımızda güzel kalpaklarımız,
Atlarımız ise artık geride...
Yaşlı ana babalarımız ağlıyor halimize.
Sürgün ediliyoruz ağlaşıp ağıtlar yakarak,
Ayrılıyoruz vatanımızdan yüreğimiz kanayarak...

Şu kadim Karadeniz’de gemiler yüzer durur,
Kan ağlıyoruz sürüklenirken gemiye.
Bizi götürecek olan İtalyan gemisi değil mi?
Götürdükleri ülke, bir bilinmeyen diyar değil mi?
Ayrılıyoruz vatanımızdan yüreğimiz hüzünle dolu...