Historia:

Pierwsza wzmianka o wsi Rezecou pochodzi z 1288 r. W 1945 r. Komisja Ustalania Nazw Miejscowości dopuściła używanie nazwy Rędzikowo jako nieoficjalnej wskazując jednak na prawidłowy zapis nazwy wsi: Redzikowo. Redzikowo jest starą osadą słowiańską. Pozostałością po niej są ozdoby z epoki brązu - ciężkie naszyjniki z końcami odgiętymi bądź zwiniętymi, naramienniki zdobione najczęściej poprzecznymi kreskami, do których przylegają po obu stronach skośnie kreskowane trójkąty, a także groby skrzynkowe z okresu kultury ludności pomorskiej. Pierwszy zapis o Redzikowie pochodzi z 1288 r. i dotyczy przekazania wsi w lenno norbertankom. W 1523 r. wymienia się Martena Woiten tho retzen jako właściciela. Od 1523 r. wieś była własnością rodziny von Woyten. W późniejszym czasie majątek w Redzikowie wielokrotnie zmieniał właścicieli, którymi kolejno byli: von Somnitzowie, von Krokowowie, von Bandemerowie, a od 1781 r. von Katzlerowie. Około 1784 r., według relacji Bryggemana, w Redzikowie znajdował się jeden folwark, jeden młyn i łącznie 16 "dymów", a także wydzielona kolonia Neu Reitz. W 1814 r. Redzikowo zostało zakupione przez rodzinę Arnoldów, w rękach której majątek pozostał aż do 1945 r. Od 1922 r., na zachód od zabudowań wsi, trwała budowa lotniska "Stolp-Reitz". Dowództwu "Stolp-Reitz" było podległe lotnisko "Stolp-West" w Słupsku (okolice ulic Grottgera i Koszalińskiej), lotnisko w Lubowidzu koło Lęborka i wodowisko w Wicku Morskim. Wybudowany tu pas startowy miał długość1200 metrów. Budowę lotniska zapoczątkowało oddanie do użytku trzech dużych obiektów o nazwach "A", "B" i "C". W budynku "A" umieszczono sztab jednostki, budynek "B" pełnił funkcje administracyjne, a żołnierzy służby zasadniczej umieszczono w budynku "C". Wzniesiono pięć wielkich hangarów i 20 baraków.  W 1952 r. utworzono 28 Słupski Pułk Lotnictwa Myśliwskiego, pełniący funkcję jednostki pierwszorzutowej. Wiązało się to z dalszą rozbudową bazy i budową niemalże od podstaw osiedla dla rodzin wojskowych, składającego się z kilkunastu czterokondygnacyjnych budynków wielorodzinnych. Do 1990 r. baza w Redzikowie dysponowała najlepszym sprzętem, obsługiwanym przez najlepszych specjalistów; wielokrotnie też wyróżniano jednostkę. W ostatnim dziesięcioleciu samoloty z Redzikowa jako pierwsze brały udział w ćwiczeniach wraz z wojskami NATO. W czasach prosperity pracę znalazło tu ponad 200 pracowników cywilnych i 650 żołnierzy zawodowych. Przy bazie funkcjonował także port lotniczy miasta Słupska, obsługujący połączenia krajowe. Istniejące tu od końca lat czterdziestych Państwowe Gospodarstwo Rolne, w 1950 r. zajmowało powierzchnię 886 ha (386 ha w 1952 r.). W 1950 r. w Redzikowie-wsi mieszkały jedynie 24 osoby.

Liczba mieszkańców – 405 osób (stan na dzień 15 października 2007 roku)
Obszar sołectwa wynosi 1 657,53 ha
w skład sołectwa wodzą dwie miejscowości - Wieszyno i Redzikowo SHR

Sołtys – Jerzy Wroniszewski
Radny Rady Gminy – Marianna Kołodziejska

Redzikowo leży na krajowej drodze z Gdańska do Szczecina, a także przy lokalnej drodze z Wieszyna; tu też swój początek biorą gruntowe drogi w kierunku Grąsina, Jezierzyc i Wielogłowów. Najbliższa stacja kolejowa znajduje się w Jezierzyeach, skąd można dotrzeć do Koszalina, Słupska i Lęborka.

ogółem gospodarstw rolnych – 2 w tym jedno pow. 734 ha

charakter gospodarstw – uprawy zbóż i rzepaku

Gospodarstwo Rolne „Rędzina” w Redzikowie - produkcja zbóż i rzepaku, chów trzody chlewnej.

W Redzikowie działa Szkółka Wędkarska „HIP-HOP”

Prezes: Teodor Rudnik

W rejestrze zabytków znalazły się następujące obiekty: murowany zespół folwarczny z drugiej połowy XIX w., wykorzystywany od końca lat 40-tych do 1991 r. jako Państwowe Gospodarstwo Rolne, dwie murowane obory z 1844 r. i końca XIX w., lodownia z ok. 1840 r. oraz szachulcowa gorzelnia z pierwszej połowy XIX w. Zachował się tu także park pałacowy o zatartym układzie przestrzennym, z przełomu XVIII/XIX w. utrzymany w stylu krajobrazowym. Park ten był utworzony prawdopodobnie na bazie dębowo-bukowego lasu. W jego skład wchodził dawniej rozbudowany system stawów piętrzonych na przepływającym przez park potoku. Powierzchnia parku wynosi 10 ha, park jest własnością ANR