Strona główna
  Repertuar
  Wydarzenia
  Rezerwacje i sprzedaż biletów
 
  Kierownictwo Teatru
  Ludzie
  Historia Teatru
  Muzeum Teatralne
  Wirtualna wycieczka
  Prasa pisała o nas
  Wywiady
  VII Międzynarodowy Konkurs Wokalny im. Stanisława Moniuszki
  Galeria
  Opera Narodowa na płytach CD
 
  Kontakt
  Sponsorzy Teatru Wielkiego
  Przetargi
  Ogłoszenia
  Dział promocji - Biuro prasowe - Centrum informacji
  Wynajem sal
  Edukacja
 

 

SERWIS TEATRU WIELKIEGO PRZYGOTOWAŁA FIRMA
PMP IT Consulting Group ,
twórca serwisu internetowego www.eBilet.pl
Serwisem administruje TEATR WIELKI









  Wyniki wyszukiwania 
Ada Sari

12 lipca 1968 r. podczas pobytu na kuracji w Ciechocinku zmarła nagle Ada Sari, jedna z najświetniejszych artystek w dziejach polskiej sztuki śpiewaczej. Trudno było w ten smutny fakt uwierzyć tym, którzy znali ją bliżej. Wprawdzie sędziwy wiek artystki — 82 lata — w każdej chwili pozwalał spodziewać się katastrofy, ale właśnie słowo „sędziwy" zupełnie nie pasowało do Ady Sari, zawsze pełnej życia i młodzieńczego niemal zapału, gdy szło o sprawy jej umiłowanej sztuki.

Była jedna z ostatnich już, nie tylko w Polsce, lecz i w całym świecie, przedstawicielek wspaniałej epoki bel canta — epoki, która w dziedzinie twórczości operowej zamknęła się około połowy ubiegłego stulecia, lecz w dziedzinie odtwórczości wokalnej trwała jeszcze niemal do trzydziestych lat naszego wieku.

Przyszła na świat 29 czerwca 1886 r. w Wadowicach nieopodal Krakowa. Nazwisko jej brzmiało Jadwiga Szayer, zaś pseudonim artystyczny „Ada Sari" przyjęta rozpoczynając we Włoszech karierę śpiewaczą. Droga do tej kariery nie była łatwa. Poprzedziły ją rozpoczęte w bardzo młodym wieku trzyletnie studia wokalne w Wiedniu, po których młodziutka śpiewaczka mogła już wystąpić w półprywatnym przedstawieniu operetki Edmunda Audran „Lalka-automat”, był to pierwszy w jej życiu artystyczny sukces. Ojciec, który odnosił się poprzednio dość sceptycznie do artystycznych aspiracji swojej córki, uwierzył wówczas w jej talent oraz powołanie, i zdecydował się zabrać ją do Mediolanu na dalsze studia pod kierunkiem profesora Antonia Rupnicka. Sławny maestro początkowo wyrażał się dość nieprzychylnie o wokalnych możliwościach adeptki, przyjął ją jednak na naukę i po dwóch latach, w roku 1909, doprowadził do debiutu scenicznego w roli Małgorzaty w „Fauście” na scenie rzymskiego Teatro Nazionale. Potem przyszły występy w neapolitańskim Teatro San Carlo i na innych scenach włoskich, liczne zagraniczne podróże i wreszcie — w roku 1923 — engagement do mediolańskiej La Scali i występy na tej pierwszej podówczas scenie Europy w „Czarodziejskim flecie” pod dyrekcją Artura Toscaniniego. Śpiewaczka, w której talent początkowo nie wszyscy chcieli uwierzyć, dzięki ogromnej, nadzwyczaj sumiennej i wytężonej pracy nad sobą doszła do tego, że krytyka zaczęła ją porównywać z najwspanialszymi gwiazdami sceny operowej, jak Gemma Bellincioni, Luisa Tetrazzini, Selma Kurz, a nawet nieśmiertelna Adelina Patti.

Oto co pisał o jej występie w „Cyruliku sewilskim” recenzent włoskiego dziennika „Popolo d'Italia": „Panna Sari była prawdziwą rewelacją. Przypomina ona mistrzynie bel canta z pierwszej połowy XIX wieku. Dźwięk podany nieskazitelnie, nawet w bardzo szybkich trelach, czyste, wręcz promienne staccato — oto co stawia tę śpiewaczkę na czele najsławniejszych wirtuozów tej sztuki".

Odnosiła Ada Sari triumfy w całej niemal Europie, a także za oceanem. Śpiewała we Włoszech, w Hiszpanii i Portugalii, we Francji, Anglii, Austrii i Szwecji, odbywała podróże po Rosji i Niemczech, występowała w teatrach Południowej Ameryki, koncertowała w Stanach Zjednoczonych, nierzadko też gościła na scenach polskich, zawsze przyjmowana owacyjnie (w Warszawie wystąpiła po raz pierwszy 28 kwietnia 1914 r. w partii Gildy w operze Verdiego „Rigoletto” i była częstym gościem na scenie Teatru Wielkiego do 1939 r.). Partnerami jej bywali artyści tej miary co Battistini, Szalapin, Titta Ruffo, Alessandro Bonci, Anselmi, Gigli, Fleta, Pertile, Galeffi, Tito Schipa czy Riccardo Stracciari.

We wczesnym okresie swojej kariery śpiewała Ada Sari głównie repertuar liryczny, sięgając jednakże i po niektóre partie dramatyczne, włącznie z Wagnerowską Elzą i Elżbietą. Jednak w roku 1912, po występie w Brescii w operze Gounoda „Romeo i Julia”, stało się jasne dla wszystkich i dla samej artystki, że właściwym jej powołaniem jest koloratura. I istotnie — dzięki niepospolitemu talentowi, wspartemu ogromną pracą, stała się Ada Sari wkrótce jedną z najświetniejszych wykonawczyń wirtuozowskiej koloraturowej techniki. Do jej kreacji, obok Rozyny w „Cyruliku sewilskim”, należały m.in. główne partie w „Traviacie”, „Purytanach”, „Łucji z Lammermooru”, „Lindzie z Chamonix”, w „Dinorah”, „Lakme” oraz w „Rigoletcie”.

Ada Sari posiadała także swój określony repertuar pieśniarski, którego była znakomitą wykonawczynią. Oto co pisał na ten temat recenzent lwowskiej gazety w 1932 roku: „W istocie jest Ada Sari nie tylko wyłącznie znakomitą śpiewaczka koloraturową, ale także bardzo poważną interpretatorką pieśni. Przepaja uczuciem każde słowo, bo głos jej jest sprężyną ze złota, która ma giętkość stali. A śpiewa ten słowik polski w różnych językach: polskim, francuskim, włoskim, czeskim, niemieckim i rosyjskim. I w każdym języku odznacza się technika śpiewacza naszej Ady, jej barwa głosu, dykcja, jak też interpretacja, bezwzględną doskonałością".

A wybitny dyrygent dr Zygmunt Latoszewski, kierując do Ady Sari list otwarty z okazji jej jubileuszu w czerwcu 1966 r., tak pisał między innymi: „Niezatarte pozostało mi w pamięci pierwsze wrażenie z recitalu Pani w sali Poznańskiego Konserwatorium. Nie umiałbym dziś wymienić utworów wtedy przez Panią śpiewanych, lecz od dnia tego koncertu najpiękniejsza ze wszystkich pieśni na świecie jest dla mnie Karłowicza „Pamiętam ciche, jasne, złote dnie”. Głęboko wzruszony jej wykonaniem, zrozumiałem, że najwspanialszym instrumentem jest głos ludzki, że może nieskończenie więcej wyrazić niż najbardziej kunsztowny utwór orkiestrowy".

Późniejszy okres swego życia wypełniła Ada Sari niezwykle intensywnie pracą pedagogiczną, kształcąc całą plejadę utalentowanych śpiewaczek, z których wiele odnosiło potem poważne sukcesy na scenach krajowych i zagranicznych.

Lista nagrań Ady Sari, zrealizowanych głównie przez firmę „Polydor", a później (po r. 1925) także „His Master's Voice", jest dość obszerna, jakkolwiek niektóre najświetniejsze jej kreacje — np. brawurowo śpiewana aria z „Lindy di Chamonix” z kapitalnymi wirtuozowskimi kadencjami — nie zostały, o ile wiadomo, nigdy utrwalone. Następujące nagrania płytowe dokumentują jej mistrzowską sztukę - Arie z oper: „Traviata” (I akt), „Rigoletto: (dwukrotnie — w języku włoskim i niemieckim), „Lakmé” (II akt), „Poławiacze pereł” (II akt), „Łucja z Lammermooru” (z I i III aktu), „Mignon” (Connais-tu te pays), „Tosca”, „Cyrulik sewilski”, „Halka” (II akt), „Sprzedana narzeczona” (III akt), Adam – „Wariacje na temat Mozarta” (dwukrotnie), Johann Strauss – „Odłosy wiosny (dwukrotnie) i „Nad pięknym modrym Dunajem” oraz pieśni: Friemanna („Cudne oczy”), Moniuszki, Farleya, Rachmaninowa, Rimskiego-Korsakowa, („Słowik i róża”), Karłowicza, Niewiadomskiego.

Według: „Mistrzowie sceny operowej” Józefa Kańskiego. PWM Edition 1998

Fot. Muzeum Teatralne ©


 




Wyszukiwanie według pierwszej litery nazwiska

 A  B  C  D  E 
 F  G  H  I  J 
 K  L  Ł  M  N 
 O  P  Q  R  S 
 Ś  T  U  V  W 
 X  Z