منهای بیست و چند بهار

 چه خوب است لبخند تو تا با آن
به دنیا که نمی شود به خودم بخندم
چه خوبند چشم های تو تا
با چشم های تو
به خودم که نمی شود به دنیا نگاهکنم
 می کنم
 اما
 ناگاه
هفتاد سال آوار می شود میان من و تو
منهای بیست و چند بهار
 و میان چشم ها و لبخند تو
که چه خوبند همچنان
و من
که دیگر هیچ چیز
نه می بینم
 نه می خواهم ببینم

 

بالای صفحه | زندگی نامه