سیمین بهبهانی

در حـسـرت ديــدار تــو بــگـذار بـميرم		بــگــذار كــه در حــسـرت ديـدار بـمـيـــرم
بـگـذار بـه دلـخـواه تـو دشـوار بـمـيرم		دشــوار بـــود مـــردن و روی تــو نــديــدن
در وحــشـت و انـدوه شـب تـار بميرم		بـگـذار كـه چـون نـاله مـرغان شبـاهـنگ
در بـستـر اشـك افـتـم و نـاچار بميرم		بـگذار كـه چون شمـع كـنم پيكر خود آب
در دامـن شـب بـا تـن تـب دار بـميرم		بـگـذار چـو خـورشيـد گـدازنـده مـس فام
سـويت خــزم و گـوشـه ديــوار بميرم		بــگــذار شــوم ســايــه ايـــوان بــلــنــدت
تـا از غـــم عـشق تـو دگـربـار بميرم		می‌ميرم از اين درد كه جان دگرم نيست
بــگـذار بـدان گــونـه وفــادار بــمـیـرم		تــا بـوده‌ام ای دوسـت وفــادار تــو بــودم



پرده خلوت این غمکده بالا زد و رفت		نازنین آمد و دستی به دل ما زد ورفت
خواب خورشید به چشم شب یلدا زد و رفت		کنج تنهایی ما را به خیالی خوش کرد
آتش شوق در این جان شکیبا زد و رفت		درد بی عشقی ما دید و دریغش آمد
که چو برق آمد در خشک وترما زد و رفت		خرمن سوخته ما به چه کارش میخورد
چه دلی داشت خدایا که به دریا زد و رفت		رفت و از گریه توفانی ام اندیشه نکرد
آنکه زنجیر به پای دل شیدا زد و رفت		بود آیا که ز دیوانه خود یاد کند
عقل فریاد بر آورد و به صحرا زد و رفت		سایه،آن چشم سیه با توچه می گفت که دوش