Ramiro Cruz is... geen idee, maar zijn pa heeft een politiebaantje en dat maakt hem niet geliefd in Mexico. Op de verjaardag van zijn pa stormt Ramiro het bureau binnen met een prettige verassing: kittens! Maar voor de kittens de kans krijgen schattig te zijn maait een maaimachine papa Cruz van zijn sokken. Ramiro schreeuwt: "Faaaatheeeer!!!" en hij zweert wraak. De rest is wel te voorspellen.

Het wraak nemen gebeurt natuurlijk op een heerlijke over-the-top manier met veel explosies en overdreven accenten. Zoals de titel eigenlijk al aangeeft is dit een spel vol met stereotypen, absurde situaties en corny one-liners. Dit spel neemt zichzelf niet serieus en dat is maar goed ook, de humor is het hoogtepunt van het spel, de gameplay het dieptepunt.



Chili Con k** Controls

Chili Con Carnage is het schoolvoorbeeld van 'goed bedacht, slecht uitgevoerd'. Het belooft stunts, rondvliegende kogels en maximale slachting, maar de besturing maakt het de speler erg moeilijk. Als een ontwikkelaar een shooter voor de PSP wil maken is het eerste probleem dat hij tegenkomt het gebrek aan een tweede analogestick. De oplossing die voor dit probleem gevonden wordt bepaalt hoe speelbaar de shooter zal zijn. Deadline Games heeft voor een slechte oplossing gekozen.

De besturing ziet er op papier heel simpel uit. Met de analogestick bestuur je Ram (of een ander personage, als je niet in de storymode bezig bent) en de actieknoppen zijn om mee te schieten en stunten. Hoe wordt er dan gericht? Dat doet de PSP voor je en dat is niets om vrolijk van te worden. Het doelwit (meestal het dichtsbijzijnde) wordt automatisch geselecteerd en dat kan heel lastig zijn, want vijanden verschijnen vaak in groepen. Je kunt eigenlijk alleen effectief van doelwitten veranderen door als een kip zonder kop rond te rennen en hopen dat de PSP begrijpt wat je bedoelt.

De auto-aim is niet alleen een praktisch probleem, het vermoordt ook je stijl. Het punt van de game is geweerschoten, explosies en stunts naadloos aan elkaar naaien. De carnage-meter aan de rechterkant beoordeeld je geweldadige breiwerkje. Het loopt vol als je actief bezig bent en loopt weer leeg als er niets verwoest wordt. Hoge combo's worden beloond met hoge scores. De auto-aim zorgt ervoor dat het uitvoeren van stunts en het schieten tegelijk wel erg lastig wordt, dus daar gaan je punten. Daar komt nog bij dat er in veel levels lege gebieden zijn, echt scoren is dus tijdens veel missies niet mogelijk. Dit maakt de game pittig op een ongewenste manier. Doorzetters kunnen de besturing wel onder de knie krijgen en dan begint pas de echte lol, maar je blijft je afvragen: “Zou ik nu eigenlijk niet veel meer plezier moeten beleven?”



Over de gameplay is ook iets positiefs te zeggen. De indeling van het spel is ideaal voor handheldgebruikers. De story-mode is opgedeeld in missies die binnen een kwartiertje te spelen zijn. De lengte van de story-mode valt tegen, maar er zijn genoeg uitdagingen te vinden in de andere speelmodes. Dit is geen shooter die je eindeloos kunt spelen, maar er is genoeg te doen.

Graphics volgens het boekje
Chili Con Carnage ziet er op het eerste gezicht standaard en realistisch uit en dat is eerst best een teleurstelling, bij zo’n titel verwacht je nu eenmaal iets vreemds. Gelukkig is er toch nog een greintje eigen stijl te vinden en dan voornamelijk in de personages. Vreemde ontwerpen, gestoorde gezichtsuitdrukkingen en overdreven lichaamstaal zijn aan de orde van de dag. De achtergrond is voornamelijk achtergrond en voegt weinig toe.

Om uit de budgetbak te vissen
Chili Con Carnage is niet onspeelbaar, maar de gebrekkige besturing haalt de score flink omlaag. Max Payne in Mexico is een prima idee, het werkt alleen voor geen meter. De humor maakt veel goed, maar is geen levensredder. Volgende keer beter Deadline Games?